Кожны год 29 чэрвеня мы святкуем дзень двух апосталаў – Пятра і Паўла. Прыняўшы заклік абвяшчаць Евангелле ўсяму свету, яны прыклалі шмат намаганняў, каб данесці да як мага большай колькасці людзей праўду аб Уваскрослым і Жывым Хрысце. Сам апостал Павел сведчыць: “Пан стаў пры мне і ўмацаваў мяне, каб праз мяне здзейснілася прапаведаванне і каб пачулі ўсе язычнікі…” (2 Цім 4, 17). Разам з тым святыя Пётр і Павел былі людзьмі з рознымі жыццёвымі гісторыямі. Паспрабуем зрабіць некалькі штрыхоў да іх партрэтаў.
Апостал Пётр (першапачаткова яго звалі Сымон) паходзіў з Галілеі. Гэта была найбольш аддаленая ад Ерузалема мясцовасць, дзе пражывала нямала язычнікаў. Галілеяне ўспрымаліся як правінцыялы з усім вынікаючым адсюль комплексам стэрэатыпаў. Нават у мове галілеянаў прысутнічаў акцэнт, які адразу выдаваў іх паходжанне. Сымон-Пётр да моманту свайго паклікання займаўся рыбалоўствам і, хутчэй за ўсё, не мог падумаць, што яму будзе наканавана стаць першым сярод апосталаў, пакінуць межы роднай зямлі і абвяшчаць імя Езуса ў тых краінах, аб якіх ён меў цьмянае ўяўленне (калі ўвогуле меў).
У адзін з дней рыбак Сымон сустрэў Хрыста, ад якога пачуў заклік ісці за Ім (пар. Мц 4, 19). Ён першым з апосталаў вызнаў веру ў Хрыста як Сына Божага. Збаўца змяніў імя Сымона, назваўшы яго Пятром (г. зн. камнем, скалою). Пры гэтым Езус сказаў: “Шчаслівы ты, Сымоне, сын Ёны, бо не цела і кроў адкрылі табе гэта, але Айцец Мой, які ў нябёсах. I Я кажу табе, што ты — Пётр скала, і на гэтай скале ЯпабудуюКасцёл Мой, і брамыпякельныя не перамогуцьяго. Я дам табеключыВаладарстваНябеснага, і штозвяжаш на зямлі, тое будзезвязана ў небе, а шторазвяжаш на зямлі, тое будзе развязана ў небе” (Мц 16, 17-18). У ноч пасля арышту Езуса Пётр праявіў слабасць і адрокся ад свайго Настаўніка, баючыся пераследу. Пасля ён шчыра пакаяўся і атрымаў прабачэнне. Больш таго ўжо пасля ўваскрасення Езус загадаў Пятру: “Пасі авечак маіх” (Ян 21, 17).
Апостал Павел (першапачаткова Саўл) нарадзіўся ў Тарсе ў правінцыі Кілікія. Ён паходзіў з калена Бэньяміна. Да таго самага калена належаў герой Старога Запавету цар Саўл, у гонар якога і быў названы будучы апостал народаў. Саўл быў выхаваны сярод фарысеяў, быў добра адукаваны. Да таго ж ён меў рымскае грамадзянства, якое давала нямала прывілеяў. Але Саўл таксама адрозніваўся нянавісцю да хрысціянаў. Пераломным момантам у яго жыцці стаў дзень, калі ён накіроўваўся ў Дамаск дзеля ажыцяўлення ганенняў на мясцовую хрысціянскую супольнасць. Аб тым, што здарылася па дарозе распавядаюць Дзеі святых апосталаў: “Саўл усё яшчэ жыў пагрозамі і забойствамі вучняў Пана. Ён прыйшоў да першасвятара і папрасіў у яго лісты да сінагогаў у Дамаску, каб, калі знойдзе якіх-небудзь прыхільнікаў гэтага шляху, мужчын ці жанчын, мог звязаць іх і прывесці ў Ерузалем. Калі ён падчас падарожжа набліжаўся да Дамаска, раптам святло з неба асвятліла яго. Ён упаў на зямлю і пачуў голас, які казаў яму: “Саўл, Саўл, чаму ты пераследуеш Мяне?” Ён жа сказаў: “Хто Ты, Пане?”А той адказаў: “Я Езус, якога ты пераследуеш. Устань і ідзі ў горад, там скажуць табе, што ты павінен зрабіць” (Дзеі 9, 1-6).
Пасля навяртання Саўл стаў называцца Паўлам. Ён здзейсніў чатыры апостальскія падарожжы, падчас якіх былі закладзены хрысціянскія супольнасці ў многіх рэгіёнах Міжземнамор’я. Аб дзейнасці святога Паўла цяжка сказаць некалькімі сказамі. Зрэшты, яна падрабязна апісана ў кнізе Дзеяў Святых апосталаў. Дух апостала Паўла, яго спосаб мыслення, яго любоў да Хрыста даносяць шматлікія пасланні, скіраваныя ім да розных Касцёлаў і асобаў – у Рыме, Карынце, Філіпах і г.д. Дазволім лепш самому Паўлу сказаць пра сябе:“я, абрэзаны на восьмы дзень, з роду Ізраэля, з пакалення Бэньяміна, габрэй ад габрэяў, паводле Закону – фарысей, паводле руплівасці – ганіцель Касцёла, паводле справядлівасці Закону – беззаганны. Але што было для мяненабыткам, тое дзеляХрыста я палічыўстратай. Ды і ўсёлічустратаюдзеляперавагіпазнанняХрыстаЕзуса, майго Пана. Дзеля Яго я ўсёстраціў і лічусмеццем, кабнабыцьХрыста і апынуцца ў Ім не сасваёюсправядлівасцю, якая паходзіць з Закону, але з тою, якая паходзіць з веры ў Хрыста, сасправядлівасцю ад Бога, заснаванай на веры, кабпазнаць Яго і моцЯгонагаўваскрасення і саўдзельнічаць у цярпенняхЯгоных, прыпадабняючыся да Ягонайсмерці, кабнейкімчынамдасягнуцьуваскрашэння з мёртвых” (Флп 3, 5-11).
Святыя апосталы Пётр і Павел вучаць нас быць руплівымі ў Божых справах. Святы Грыгорый Назіянскі, гледзячы на гэтых апосталаў, пісаў: “Мудры чалавек імкнецца да таго, каб звяртаць больш увагі не на цяперашняе, а на будучыню. Кароткі час зямнога існавання ён хоча выкарыстоўваць для закладкі фундамента пад абяцаную шчаслівую вечнасць, пазбягаючы любых кантактаў са злом, якое пагражае яму ў зямным жыцці і пазбаўляе вечнай узнагароды”. Перадусім жа Пётр і Павел, з аднаго боку такія розныя людзі, аднолькава паказваюць нам, што хрысціянінам у поўнай меры можа быць толькі той, хто перажыў асабістую сустрэчу з Езусам Хрыстом. Такая сустрэча, калі яна адбылася, перамяняе цалкам усё жыццё і надае яму якасна новы сэнс.
кс. Юрый Дрозд